Για μια πόλη, το 1988

I Πάτρα

Τι να σου δώσω απ’ την Ελλάδα;

ένα κλαδάκι μιας ελιάς

ή ένα ματωμένο χέρι μιας τριανταφυλλιάς;

Τι να σου χαρίσω από τον κόσμο;

ένα μαντήλι αλμυρό

ή ένα φως μέσα στη νύχτα που ο

Ποιητής έχει φωτίσει;

Τι να σου χαρίσω από μένα;

μια φέτα ήλιο των χεριών μου

ή μια πικρία μέσα από το μάτια σου;

ΙΙ Πόλη

Κι αν τα φώτα της σκάλας

χάραξαν οδό μέσα στην έρημο,

κι αν η πύλη της Πόλης

δε σε οδήγησε

εκεί που ήθελες

θυμήσου τις νύχτες και τη

θάλασσα

θυμήσου το φεγγάρι και τα φώτα

και μην αφήσεις την αντίπερα όχθη

να κατακλύσει το μυαλό σου

σαν κάτι άπιαστο

που σ’ άφησε

ΙΙΙ Το Ωδείο

Κι αν το ωδείο στέκει σαν ναυάγιο

πάνω σε κόσμους και σε τόπους άλλους

δεν έχεις τίποτε άλλο να αισθανθείς

όλη σου η ποίηση

όλη σου η τόλμη

στάθηκαν εκεί

που αρχίζουν άψητα τα τούβλα

και

τα ψημένα πρόσωπα της μοναξιάς σου

Δεν το επεδίωξες

Έτσι σου ήρθε

Το Θέλησες

κι έτσι σου έμεινε

ανάμνηση

IV Η Θάλασσα και η Νύχτα

Κι αν έχεις δει

δειλά – δειλά

να ξεπροβάλει

μέσα στη νύχτα η Ναύπακτος

Κι αν έχεις λησμονήσει,

μέσα στη νύχτα να δεις τον ίσκιο σου

δεν έχεις τίποτα να δεις ακόμα

όλη σου η όραση ναυάγησε

εκεί

που τα φώτα της πόλης

έδειξαν σημείο

μέσα στη θάλασσα

V Αδυναμία

Τι να σου προσφέρω

άρα

από μια έρημο

Τι να σου προσφέρω

από ένα σύνολο

κι είναι το ένα

πιο μεγάλο από τ’ άλλο

κι είναι το άλλο

πιο αγνό από το πρώτο

σήμερα, για τη μέρα της ποίησης, ξεθάβω ποιήματα... δικά μου όμως!