Γύρω από το νεκροταφεία του Καΐρου. Κάτι λίγο από μια συναρπαστική πρωτεύουσα!

Η πόλη του Καΐρου είναι η πιο συναρπαστική πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής μας.

Σας δείχνω μερικές εικόνες από περιπλανήσεις μου εκεί κάτω και εσείς δοκιμάστε τις αισθήσεις σας. Η Πόλη αυτή ζει χίλιες ζωές. Μέσα στην ανέχεια που θα βιαστείτε να εντοπίσετε, υπάρχει πολύ ένταση και πολύ ενέργεια. Στη δική μας μη δυστυχία και μη ανέχεια, έχει λείψει κάθε είδος από αυτές...

Η ζωή βρίσκεται παντού γύρω. Τα μνημεία, δεν είναι μεμονωμένες εικόνες σε στυλ αθηναϊκού λόφου... Βρίσκονται μέσα στη ζωή.

Το ύπαιθρο και το κτισμένο, είναι μαζί. Η ζωή εκτυλίσσεται παντού χωρίς όρια. Ιδιωτικός και δημόσιος χώρος αυτοαναιρούνται.. Ο δρόμος μετατρέπεται εύκολα σε εμπορικό κατάστημα, κέντρο διασκέδασης, καφενείο, γκαράζ αυτοκινήτων ή κρεοπωλείο. Τα πάντα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη καθημερινότητα. Αν έπαιρνε κανείς την καθημερινότητα αυτή και προσπαθούσε να την οριοθετήσει σε πλαίσια δυτικής πολιτείας, τότε οι άνθρωποι μοιραία θα γίνονταν αμέσως πάμφτωχοι.

Τα παιδιά παίζουν, βολτάρουν, φορούν τις ποδιές τους - αν δεν έχουν άλλα ρούχα - και είναι πάντα χαμογελαστά!

Μικροπωλητής μπορεί να γίνεις εύκολα, αγοράζοντας και πουλώντας στο παρακάτω στενό το προϊόν ενός άλλου.

Τα περίφημα νεκροταφεία μέσα στα οποία χουν ζωντανοί είναι τεράστιες συνοικίες με ένα μέσο όρο ηλικίας που στη χώρα μας θα ζήλευε ο κάθε δήμος. Μένουν μέσα άνθρωποι όλων των τάξεων μέχρι ένα επίπεδο. Δεν είναι όλοι πάμφτωχοι! Και μένουν μέσα σε κτίρια όπου ο ένας τοίχος μπορεί να είναι του 17ου αιώνα και ο άλλος πρόσφατος...

Τα οικοδομικά υλικά, είναι ίδια με αυτά της Ελλάδας του '50. Με αυτά οι άνθρωποι χτίζουν χωρίς να απασχολούνται από καινοφανείς ανησυχίες περί αισθητικής ή με το τι μοιάζει, πως εντάσσεται στο δομημένο περιβάλλον και άλλες παρόμοιες περιπέτειες της πλήξης μας... Εκεί η κατασκευή είναι αναγκαιότητα. Η εξασφάλιση του φαγητού της μέρας, του νερού, των κουρελιών με τα οποία πολλές φορές ντύνονται οι ζωντανοί, είναι όλα αναγκαιότητες...

Και να και το ιερατικό σχολείο, μέσα στο τζαμί... Σας πειράζει που είναι εκκλησιαστικό και όχι κυβερνητικό; Εμένα μου φτάνει το ότι υπάρχει...

Και το χρώμα... Όσο πιο έντονο τόσο πιο χρωματιστή και η καθημερινότητα.

Έχω ταξιδέψει σε αυτή την Πόλη πολλές φορές, έχω περιπλανηθεί ατελείωτες ώρες μέσα στα στενά σοκάκια της χωρίς ποτέ να φτάσω στα όρια της. Δεν έχω πάρει από καμιά άλλη πόλη τόσο θάρρος και αυτοπεποίθηση, όσο αυτά που κέρδισα μέσα σε αυτά τα στενά, δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους. Να είναι καλά. Τους ευγνωμονώ!